…αναπολούν το παλιό αστικό πρεβεζάνικο τοπίο …
Δείτε και τα σχόλια
Από τους πρώτους Πρεβεζάνους που ταξίδεψαν στο Γαλαξείδι θα ήταν οπωσδήποτε ο δικός μας εθνικοτοπικός ήρωας Οδυσσέας Ανδρούτσος. Έλαβε, όπως ιστορείται, μέρος στις διαβουλεύσεις για την έναρξη της Επανάστασης συμμετέχοντας σε πρωτοβουλία του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου μαζί με τον επίσκοπο Σαλώνων (η μετέπειτα Άμφισσα) Ησαΐα, τον Πανουργιά, τον Γιάννη Γκούρα και προκρίτους της περιοχής. Έτσι, όταν το Γαλαξείδι έγινε, όπως αναφέρεται, η πρώτη πόλη της Στερεάς Ελλάδας που ύψωσε τη σημαία της Απελευθέρωσης του 1821, υπήρξε και πρεβεζάνικη συμβολή σ’ αυτό το γεγονός.
Όταν λοιπόν νεότεροι Πρεβεζάνοι, εκδρομείς, «ξεπεζεύουν» ή αποβιβάζονται στη γραφική αυτή μικρή πολιτειούλα, το Γαλαξείδι, μπορούν να ξαναζούν και να μοιράζονται συναισθήματα «πρεβεζανικότητας» με μακρινή καταγωγή. Εξάλλου αυτή η πρεβεζανικότητα είναι έκδηλη στη πολεοδομική εικόνα του οικισμού, όταν μάλιστα κάνει κανείς σύγκριση με παλιότερες εποχές της Πρέβεζας με τα μικρά έως και διώροφα σπίτια της, σε όλη της την έκταση. Αυτές τις εποχές, που τα τελευταία χρόνια αποκρυσταλλώθηκαν μόνο στον περιορισμένο κεντρικό ιστορικό πολεοδομικό ιστό της Πρέβεζας.
Όπως σε μας στην Πρέβεζα αναπαλαιώθηκε σαν χαριτωμένη μικρή ξενοδοχειακή μονάδα πολυτελείας η ιδιοκτησία Ποταμιάνου, έτσι έγινε και στο Γαλαξείδι. Πολλά μικρά και μεγαλύτερα κτήρια (μερικά πολύ γραφικά αρχοντικά) έδωσαν τη θέση τους, εννοείται για χρήση μετά από αποκατάσταση, σε όμορφους μικρούς ξενώνες. Ξεπετάγονται εδώ κι εκεί στην πόλη συμβάλλοντας με την εικόνα τους στη διατήρηση και τη βελτίωση της εικόνας του οικισμού, που και αυτός είναι κομμάτι του ελλαδικού αστικού χώρου. Που πάντα έχει τα προβλήματά του.
Όπως και για άλλες μικρές πόλεις στην Ελλάδα, που έχουν σθεναρά αντισταθεί στη γενικευμένη πολυκατοικιοποίηση και τη σαρωτική αυτοκίνηση, για να βαθμολογήσουμε οριστικά έναν οικισμό που μας άρεσε, βάζουμε πάντα το κριτήριο «αν θα ήταν ομορφότερος αν ήταν σε άλλη χώρα», σε άλλο πολεοδομικό περιβάλλον. Η απάντηση από άλλα άτομα της παρέας μας, νέους και ταξιδεμένους, με εμπειρία διαβίωσης και σε άλλες χώρες ήταν «ναι». Οι ελλαδικές ατέλειες είναι και στο Γαλαξείδι ζωντανές. Για παράδειγμα οι κολόνες της ΔΕΗ, που ασχημίζουν σχεδόν κάθε γωνιά (και που η Πρέβεζα περιμένει ακόμα την υπογειοποίηση των καλωδίων), η διατήρηση μερικών κτηρίων σε κατάσταση ερειπίου ή γιαπιού, οι ατέλειες στους δρόμους και άλλα τέτοια γνωστά στοιχεία.
Μας άρεσε το Γαλαξείδι. Πηγαίνετε, ή, αν το γνωρίζετε (όχι μόνο στην καλοκαιριάτικη εκδοχή του ελληνικού μας καλοκαιριού), γράψτε μας τη γνώμη σας.
Δείτε και τα σχόλια
Από τους πρώτους Πρεβεζάνους που ταξίδεψαν στο Γαλαξείδι θα ήταν οπωσδήποτε ο δικός μας εθνικοτοπικός ήρωας Οδυσσέας Ανδρούτσος. Έλαβε, όπως ιστορείται, μέρος στις διαβουλεύσεις για την έναρξη της Επανάστασης συμμετέχοντας σε πρωτοβουλία του Ιωάννη Παπαδιαμαντόπουλου μαζί με τον επίσκοπο Σαλώνων (η μετέπειτα Άμφισσα) Ησαΐα, τον Πανουργιά, τον Γιάννη Γκούρα και προκρίτους της περιοχής. Έτσι, όταν το Γαλαξείδι έγινε, όπως αναφέρεται, η πρώτη πόλη της Στερεάς Ελλάδας που ύψωσε τη σημαία της Απελευθέρωσης του 1821, υπήρξε και πρεβεζάνικη συμβολή σ’ αυτό το γεγονός.Όταν λοιπόν νεότεροι Πρεβεζάνοι, εκδρομείς, «ξεπεζεύουν» ή αποβιβάζονται στη γραφική αυτή μικρή πολιτειούλα, το Γαλαξείδι, μπορούν να ξαναζούν και να μοιράζονται συναισθήματα «πρεβεζανικότητας» με μακρινή καταγωγή. Εξάλλου αυτή η πρεβεζανικότητα είναι έκδηλη στη πολεοδομική εικόνα του οικισμού, όταν μάλιστα κάνει κανείς σύγκριση με παλιότερες εποχές της Πρέβεζας με τα μικρά έως και διώροφα σπίτια της, σε όλη της την έκταση. Αυτές τις εποχές, που τα τελευταία χρόνια αποκρυσταλλώθηκαν μόνο στον περιορισμένο κεντρικό ιστορικό πολεοδομικό ιστό της Πρέβεζας.
Όπως σε μας στην Πρέβεζα αναπαλαιώθηκε σαν χαριτωμένη μικρή ξενοδοχειακή μονάδα πολυτελείας η ιδιοκτησία Ποταμιάνου, έτσι έγινε και στο Γαλαξείδι. Πολλά μικρά και μεγαλύτερα κτήρια (μερικά πολύ γραφικά αρχοντικά) έδωσαν τη θέση τους, εννοείται για χρήση μετά από αποκατάσταση, σε όμορφους μικρούς ξενώνες. Ξεπετάγονται εδώ κι εκεί στην πόλη συμβάλλοντας με την εικόνα τους στη διατήρηση και τη βελτίωση της εικόνας του οικισμού, που και αυτός είναι κομμάτι του ελλαδικού αστικού χώρου. Που πάντα έχει τα προβλήματά του.
Όπως και για άλλες μικρές πόλεις στην Ελλάδα, που έχουν σθεναρά αντισταθεί στη γενικευμένη πολυκατοικιοποίηση και τη σαρωτική αυτοκίνηση, για να βαθμολογήσουμε οριστικά έναν οικισμό που μας άρεσε, βάζουμε πάντα το κριτήριο «αν θα ήταν ομορφότερος αν ήταν σε άλλη χώρα», σε άλλο πολεοδομικό περιβάλλον. Η απάντηση από άλλα άτομα της παρέας μας, νέους και ταξιδεμένους, με εμπειρία διαβίωσης και σε άλλες χώρες ήταν «ναι». Οι ελλαδικές ατέλειες είναι και στο Γαλαξείδι ζωντανές. Για παράδειγμα οι κολόνες της ΔΕΗ, που ασχημίζουν σχεδόν κάθε γωνιά (και που η Πρέβεζα περιμένει ακόμα την υπογειοποίηση των καλωδίων), η διατήρηση μερικών κτηρίων σε κατάσταση ερειπίου ή γιαπιού, οι ατέλειες στους δρόμους και άλλα τέτοια γνωστά στοιχεία.
Μας άρεσε το Γαλαξείδι. Πηγαίνετε, ή, αν το γνωρίζετε (όχι μόνο στην καλοκαιριάτικη εκδοχή του ελληνικού μας καλοκαιριού), γράψτε μας τη γνώμη σας.
"Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" 
Προσκύνημα στο Μαυσωλείο του Διστόμου. Ο επισκέπτης διαβάζει στο μνημείο πως μια οικογένεια με το επώνυμο Σφουντούρη άφησε στον τόπο αυτής της σφαγής 31 νεκρούς, τους πιο πολλούς με το ίδιο επώνυμο.
Δεσφίνα, Δήμος Δελφών, σε απόσταση δέκα λεπτών από το Δίστομο.
Πάσχα 2015, 12 Απριλίου. Στη Δεσφίνα. Στην εικόνα «αναμνήσεις ενός ορκισμένου χορτοφάγου».
Διαβάστε και εδώ μια ενημέρωση του εκλεκτού φίλου Θωμά Ιωάννου στο Facebook.