ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΟ ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΑΝΙΑ

Πολιτικοί δρόμοι πολιτισμού και αναγνώρισης της ανθρώπινης αξίας

Πληροφορήθηκα με λύπη πως πέθανε χθες ο καθηγητής του Πολυτεχνείου, υπουργός και ευρωβουλευτής της ΝΔ Δημήτρης Νιάνιας.

Θυμάμαι, στη δουλειά μου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, όταν, στην αρχή μιας νέας κοινοβουλευτικής περιόδου που ασχολιόμουν με την εκδοτική επιμέλεια των βιογραφικών των νέων μελών του, είχα συναντήσει μια φράση που με έφερε σε αμηχανία. Ήταν στο προκαταρκτικό δελτίο προσωπικών πληροφοριών, στο στοιχείο όπου το έντυπο έγραφε «χρώμα ματιών», και ο νέος τότε ευρωβουλευτής Δημήτρης Νιάνιας είχε συμπληρώσει στα αγγλικά «Nonsense». Ανοησίες! Τι θα συμπεριλάμβανα εγώ στην υπό έκδοση συλλογή των βιογραφικών;

Τον πήρα τηλέφωνο. Του εξήγησα, όσο πιο μαλακά μπορούσα το πρόβλημά μου. Στην αρχή με ρώτησε απότομα «Εσείς τα συντάσσετε αυτά;». Του απάντησα βέβαια πως δεν έχω καμιά σχέση με το υπηρεσιακό έντυπο, αφήνοντας να νοηθεί πως δεν το βρίσκω και ό,τι το καλύτερο. Αλλάζοντας λοιπόν τόνο ο Λέσβιος Ευρωβουλευτής μου εξήγησε, πολύ σωστά, νομίζω: «Καλά αυτοί οι άνθρωποι που συντάσσουν το ερωτηματολόγιο δεν έχουν ακούσει πως υπάρχουν έγχρωμοι φακοί επαφής που τους φοράς και αποκτάς όποιο χρώμα ματιών θέλεις;» Δίκιο δεν είχε; Εξάλλου τι περίεργο δελτίο αστυνομικής σήμανσης ήταν αυτό για τους εκλεκτούς των ευρωπαϊκών λαών;

Για να είμαι ειλικρινής, η αντικομφορμιστική αυτή κουβέντα (για να μην πω αντιστασιακή για τους θεσμούς στάση) του Νιάνια δεν με εξέπληξε. Τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια σε μια άλλη επίσης θαρραλέα δική του δράση. Ως καθηγητής του Ε.Μ. Πολυτεχνείου είχε καλέσει το Μανόλη Γλέζο, στην αρχή της Μεταπολίτευσης, για μια σειρά διαλέξεων με γλωσσολογικό περιεχόμενο. Την εποχή εκείνη της μεγάλης πολιτικής αντιπαράθεσης, αξιολογούσα αυτή την πρωτοβουλία, εκ μέρους ενός δεξιού βουλευτή, σαν κάτι το πολύ εντυπωσιακό στην πολιτική μας ιστορία. Έβλεπα πως κάποιοι νέοι πολιτικοί δρόμοι ανοίγουν στη χώρα μας. Μέσα από διαλόγους πολιτισμού και αναγνώρισης της ανθρώπινης αξίας.

Σε πιο καθημερινό επίπεδο, οι δικοί μου διάλογοι με το Νιάνια συνεχίστηκαν αρκετά χρόνια αργότερα, όταν μου δόθηκε η ευκαιρία στη Μυτιλήνη, στο γάμο των εκλεκτών φίλων γιατρών, της Βάλιας και του Μανόλη, να τον ξανασυναντήσω. Του είπα πως δίδασκα εκείνα τα χρόνια εκεί και του θύμισα και το χαριτωμένο συμβάν με το…οφθαλμοβιογραφικό. Ήταν τότε που ο κεντρικός μικρός δρόμος που οδηγεί από το Α’ Λύκειο στο λιμάνι, πρώτη κάθετος στην Οδό Ερμού, είχε ονοματοδοτηθεί ως «Οδός Δημήτρη Νιάνια». Με τις δικές μου αντιλήψεις οι δρόμοι που ονοματοδοτούνται, θα ήταν καλύτερο να παίρνουν ονόματα των ιδεών που υποστήριξαν στη ζωή τους μερικοί άνθρωποι. Και να γίνεται βέβαια προς τιμή αυτών των ανθρώπων. Για μένα ο μικρός αυτός μυτιληνιώτικος δρόμος θυμίζει και το Νιάνια και το διάλογο.

Ελαφρό το χώμα πάνω του.