ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ…

…αλλά όχι μόνο για το ασφαλιστικό …

Σήμερα γίνεται μια μεγάλη απεργία. Φαίνεται πως συμμετέχουν όλοι. Εργαζόμενοι και ασφαλιζόμενοι (μαζί τους και ανασφάλιστοι και άνεργοι φυσικά), συνδικάτα και κόμματα, τηλεοπτικές επιχειρήσεις («κανάλια») και Κυβέρνηση. Δεν φαίνεται όμως να είναι μια γενική πολιτική απεργία με στόχο τη μεγάλη ανατροπή. Την ανατροπή που δεν γίνεται ενώ οι προκλητικές περιπλοκές είναι μπροστά στα μάτια μας και μέσα στην κοινωνία μας.

Θα χρειαζόταν αυτή ανατροπή για να αντιπαλέψει την εφαρμοζόμενη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού και της συντηρούμενης κοινωνικής ανισότητας, αυτής που επιβιώνει και κυριαρχεί , μέσα από τους πάντα υπαρκτούς διαύλους σαν τον οικονομικό, σαν τον πολιτικό και σαν τον ιδεολογικό. Το δημοσιονομικό μνημόνιο και ο αυτοδιοικητικός Καλλικράτης είναι δύο μόνο πτυχές.

Θα χρειαζόταν αυτή η ανατροπή για να βάλει φρένο στην αντιλαϊκή λειτουργία του κομματοκεντρικού συστήματος και στην εφαρμογή του καλπονοθευτικού εκλογικού μηχανισμού. Εννοούμε την ανάγκη για το μηδενισμό του πλαφόν του 3% για την είσοδο στη Βουλή των άξιων και ανεξάρτητων λαϊκών αντιπροσώπων, την εφαρμογή της απλής αναλογικής, την κατάργηση του 50εδρου παυλοπουλικού μπόνους, την τετραετή διάρκεια της Βουλής.

Θα χρειαζόταν αυτή η ανατροπή για να κοινωνικοποιήσει τον κοινωνικά ανεξέλεγκτο συνδικαλισμό και να σταματήσει την αναπαραγόμενη συντεχνιακή δυναμική. Εννοούμε την αποδοχή της άμεσης απαίτησης για τακτική κοινωνική λογοδοσία των αιρετών συνδικαλιστικών οργάνων και των λοιπών συλλογικών φορέων κρατικών, επιστημονικών και λοιπών εργασιακών αντιπροσωπευτικών δομών.

Θα χρειαζόταν αυτή η ανατροπή για να εκδημοκρατίσει την αγορά των μέσων συσκότισης της πραγματικότητας, ιδεολογικής διαστρέβλωσης και αγοραπωλησίας συνειδήσεων σε όλα τα επίπεδα. Η ελληνική περιφέρεια (και το ξέρουμε και από την Πρέβεζα) τείνει να γίνει τουριστική Κούβα του Μπατίστα της δεκαετίας του 1950 με όλα τα πολιτικά επακόλουθα αυτής της «μονοκαλλιέργειας».

Θα χρειαζόταν αυτή η ανατροπή για να ιδρυθούν παντού σχολικά εστιατόρια ολοήμερου διδασκόμενου και διδάσκοντος προσωπικού, να ανοίξουν καντίνες εργατών και λοιπών εργαζομένων σε κάθε πόλη, να τεθεί επί τάπητος το ζήτημα της κοινωνικής στέγης (όχι μόνο με το σύνθημα των κόκκινων δανείων) και της επιχορηγούμενης λαϊκής ιδιοκτησίας, να συζητηθεί η αναδιανομή της αγροτικής γης και η γεωργική παραγωγική συνεταιριστικο-προμηθευτική ανασυγκρότηση.

Θα χρειαζόταν αυτή η ανατροπή για να καταστήσει πάλι δημόσιο και κοινό αγαθό το έδαφος των πόλεων και των οικισμών μας, αυτό που δόθηκε με οικονομική και πολιτική αντιπαροχή στους κτηματίες και τους εργολάβους, στους αντιπροσώπους της αυτοκίνησης και στους καταναλωτές της πετρελαϊκής ενέργειας των προσωπικών οχημάτων. Σε αυτούς που εξαγόρασαν τις πόλεις μας και τις συνειδήσεις τους.

Θα χρειαζόταν αυτή η ανατροπή για να ληφθούν σοβαρά υπόψη οι προκλητικές περιπλοκές που αναδύθηκαν απροκάλυπτες πια στην κοινωνία μας την τελευταία πενταετία. Αυτές που η αναγνώρισή τους (όχι η προδοτική διαχείρισή τους) θα μπορούσε να αποτελέσει την μεγάλη ευκαιρία για τον κοινωνικό μετασχηματισμό με βάση την ιδεολογία, την πολιτική και την οικονομία.

Δυστυχώς οι ευκαιρίες χάνονται η μια μετά την άλλη. Το πολιτικό και ιδεολογικό νόημα της απεργιακής δράσης στη σημερινή συγκυρία θολώνει όταν το διακύβευμα φαντάζει μόνο «δραχμικό». Οι μεγάλες περιπλοκές που θα διευκολύνουν τη μεγάλη ανατροπή είναι στη ζωή μας. Πρέπει να τις δούμε, να τις αναγνωρίσουμε και να τις αξιοποιήσουμε. Ας τις δούμε από σήμερα, με τη σημερινή απεργία. Απεργούμε.