ΤΟ ΑΝΩΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΟΥ

Απόσπασμα από κείμενό μου για το βιβλίο του Θύμιου Ρέντζου και τους Ρεντζαίους

Εκφράζω ικανοποίηση και τιμή που ο συγγραφέας τού ανά χείρας «γράμματος αγάπης» ‒έτσι το διάβασα το πόνημα που παρήγαγε για την ιδιαίτερη πατρίδα του το Ανώι ο Θύμιος και τον συγχαίρω‒ με κάλεσε να καταθέσω ένα προλογικό σημείωμα για το βιβλίο του. Για λόγους που οι περισσότεροι αναγνώστες μαντεύουν και που συνδέθηκαν με εκείνους τους πρωταγωνιστές Ανωγειάτες «Ρε(ν)τζαίους», το Γιάννη και το Θύμιο, της Ληστείας της Πέτρας (1926), η ζωή πολλών από εμάς τους Ρεντζαίους, συνδέθηκε με αυτούς τους χώρους γύρω από τη Φιλιππιάδα και με αυτό το παρελθόν. Ζήσαμε στο Ανώι και στην Πέτρα… Πολύ συχνά στη ζωή μου χρειάστηκε να δίνω μια σωστή (για κάθε ερωτώντα…) απάντηση στο ερώτημα κατά πόσον ήμασταν συγγενείς…

Συνέταξα το κείμενο αυτό, Γιάννης εγώ, με προτροπή του φίλου Θύμιου, συγγραφέα ενός βιβλίου για το ιστορικό και ηρωικό Ανώγειο και με αναπόφευκτη (ή οφειλόμενη;) αναφορά στο Γιάννη και το Θύμιο, της τόσο παλιάς και τόσο ζωντανής ακόμα αιματηρής ιστορίας των Ρεντζαίων, Γιάννη και Θύμιου.

Το έκανα με μεγάλη συγκίνηση και δεν ξεχνώ την εποχή, στη δεκαετία του 1950, που ο πατέρας μου Δημήτρης Ρέντζος (1906-2006), μας πήρε, τη μητέρα μου κι εμένα, να ανέβουμε με μουλάρια στο Ανώι, να στεφανώσουμε ένα νεαρό ζευγάρι, που τώρα πια δεν θυμάμαι καθόλου τα στοιχεία του. Επί πολλά χρόνια στο σπίτι μας, αυτός ο γάμος και η δική μας μετάβαση (ανάβαση!) ήταν συνδεδεμένα με κάτι που έλεγε αστειευόμενος ο πατέρας μου εκείνο τον καιρό.

Στις συναλλαγές του στη Φιλιππιάδα, όπου είχε τότε επιχειρήσεις, συχνά τον ρωτούσαν αν, σαν «Ρέντζος», έχει καθόλου ανωγιάτικο συγγενολόι. «Ντρεπόμουν», έλεγε, «να απαντάω πάντα αρνητικά». Εξάλλου, σαν Πρεβεζάνος της πόλης, θα μπορούσε άδικα να κατηγορηθεί για «ψηλομύτικη» συμπεριφορά με αυτή την άρνηση. Τα ξέρουμε αυτά στις μικρές πόλεις. Έτσι λοιπόν αποφάσισε να δημιουργήσει μια ανθρώπινη σχέση κουμπαριάς, που (επειδή μετά διέκοψε την εμπορική του δραστηριότητα στη Φιλιππιάδα) δεν ξέρω αν αυτή ολοκληρώθηκε ως «πνευματική συγγένεια» με κάποια βάπτιση. Πάντως από τότε δηλώναμε «ναι, έχουμε μια συγγένεια στο Ανώι». Και να που αυτή γίνεται σήμερα μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση, με την ευκαιρία αυτής της σημαντικής έκδοσης του Θύμιου.

Καλοτάξιδο το βιβλίο σου, πνευματικέ αδελφέ Ευθύμιε!