Ο ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ΚΡΥΦΟΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ…

… του Συλλόγου Φοιτητών Πρέβεζας

Τον τελευταίο καιρό ακούσαμε πολλά για τις επιχειρήσεις Μαρινόπουλου και για τη διαχείρισή τους. Επίσης, για τον κίνδυνο που διατρέχουν οι εργαζόμενοι να βρεθούν χωρίς δουλειά, αν τα γνωστά σούπερ μάρκετ με την επωνυμία αυτή κλείσουν. Όσοι ζήσαμε παλιότερα στην Αθήνα ως φοιτητές ή μόνιμοι κάτοικοι δεν ξεχνάμε το «Φαρμακείο Μαρινόπουλου» στην Ομόνοια, στη διασταύρωση Πανεπιστημίου και Πατησίων. Στις άλλες δύο γωνίες της διασταύρωσης (από τις υπόλοιπες τρεις) ήταν ο «Καφές Λουμίδη», που βρίσκεται ακόμα εκεί και ο «Καφές Bravo», που έδωσε τη θέση του στην τράπεζα που πήρε το κτήριο. Τα σημεία αυτά της κεντρικής Αθήνας καθώς και, πιο φοβερό, το «Φαρμακείο Μπακάκου», από την κάτω μεριά της Ομόνοιας, ήταν σημεία αναφοράς για τους επαρχιώτες φοιτητές και τόποι συμφωνημένων συναντήσεων.

Έτσι, το 1964, χρονιά που ο Σύλλογος Φοιτητών Πρέβεζας (Πρεβέζης το λέγαμε τότε) αποφάσισε να εκδώσει 12σέλιδο ημερολόγιο άλμπουμ με ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την Πρέβεζα και διαφημίσεις επιχειρήσεων που θα μείωναν το κόστος της έκδοσης, ο κεντρικός Μαρινόπουλος μας ήρθε πρώτος στο μυαλό. Να ζητήσουμε μια εικονίτσα για κλισεδάκι και ένα κείμενο που θα συμπλήρωναν τη σελίδα κάποιου μήνα, μαζί με τις ημέρες του μήνα 1, 2, 3, … 25, 26,.. την πρεβεζάνικη φωτογραφία και τη διαφήμιση. Όπως είναι η σελίδα με το μήνα Μάρτιο που έφτιασα τώρα. Ίσως βρω ένα αντίτυπο να το σκανάρω και να το ανεβάσω για τη πολιτιστική μας αυτή παρέμβαση εκείνης της εποχής. Ήταν η φοβερή εποχή 1963-64 της μεγάλης πολιτικής αλλαγής ΕΡΕ – Ένωσης Κέντρου.

Συμφωνήσαμε λοιπόν στη συνεδρίαση «να συναντηθούμε στο Μαρινόπουλο», όσοι μπορούσαμε, και να πάμε εν σώματι να ζητήσουμε τη διαφήμιση. Εάν δεχόταν, θα του προτείναμε 400 δραχμές για την καταχώριση σε μια σελίδα. Όταν θα το τυπώναμε, θα του δίναμε και είκοσι αντίτυπα. Ο μισθός ενός δημοσίου υπαλλήλου ήταν τότε περίπου δύο χιλιάδες δραχμές. Επειδή, μάλιστα, ο Μαρινόπουλος μας φαινόταν τόσο οικείος, …δικός μας, σκεφτήκαμε άνετα αυτό το ύψος για τη διαφήμιση και ανάλογα με την αντίδρασή του θα κανονίζαμε και για τους άλλους διαφημιζόμενους. Αν βρίσκαμε και όσους βρίσκαμε… Και θα κανονίζαμε ακόμα και τη μορφή της κάθε σελίδας με ή χωρίς διαφήμιση. Το ωραιότερο θα ήταν να μας πει πως αναλαμβάνει αυτός την έκδοση με διαφημίσεις του σε όλες τις σελίδες! Κάναμε και άλλες σκέψεις. Ο Μαρινόπουλος δικός μας! Κι εμείς δικοί του!

Στο ραντεβού λοιπόν μπροστά στο Μαρινόπουλο. Στις 7 το βράδυ. Νοέμβριος ήταν. Όμως κανένας από τους άλλους συναδέλφους του διοικητικού συμβουλίου δεν φαινόταν. Κινητά εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν. Κάτι θα είχε συμβεί. Αλλά σε όλους; Αν και όλοι έμεναν κάτω από την Ομόνοια. Ακαδημία Πλάτωνος, Πλατεία Βάθης, Βοτανικός. Αφού, λοιπόν, περίμενα κάμποση ώρα, πήρα το θάρρος και μπήκα μόνος στο ολοφώτιστο μεγάλο φαρμακείο. Είδα τον Πάνο Μαρινόπουλο, τον ΠιΜι, ίσως στα 80, που όλοι όσοι περνούσαμε από τη γωνία Πανεπιστημίου και Πατησίων, τον αναγνωρίζαμε. Καθόταν σε ένα γραφειάκι πίσω από το μεγάλο πάγκο του φαρμακείου στο βάθος του καταστήματος, μακριά από το χώρο των συναλλαγών. Κατευθύνθηκα προς το μέρος του. Τον καλησπέρισα και πρόλαβα να του πω «Είμαι από το φοιτητικό σύλλογο της Πρέβεζας…».

Λάθος πόρτα — ο ευεργέτης ήταν ο Λουμίδης

Με ένα χαμόγελο μου έδειξε λίγο πιο πέρα στον μεγάλο πάγκο, μακριά από τους πελάτες επίσης, ένα νεαρό σχετικά άτομο, το γιο του, προς τον οποίο πήγα. Του είπα τα σχετικά. Με άκουσε προσεχτικά, αλλά πριν τελειώσω μου είπε με ένα τυπικό χαμόγελο «Δεν ενδιαφερόμαστε». Επειδή εγώ δεν ήθελα να τελειώσει έτσι η τόσα πολλά υποσχόμενη (;) προσπάθειά μας, του είπα «επειδή στη θέση των διαφημίσεων θα έμενε χώρος, αν θέλετε να μας δώσετε το κλισεδάκι και το κείμενο, θα τα συμπεριλαμβάναμε χωρίς πληρωμή». Εκείνος νομίζοντας πως εγώ συνεχίζω τη διαπραγμάτευση, μου απάντησε (και πλέον αισθάνθηκα προσβεβλημένος) «Μη χάνετε το χρόνο σας». Χαιρέτησα και έφυγα. Τι άλλο να έκανα; Απογοήτευση.

Βγαίνοντας έξω από την είσοδο της Πανεπιστημίου έριξα μια ματιά μήπως είχαν έρθει και άλλα μέλη του διοικητικού συμβουλίου και περίμεναν για το ραντεβού μας. Δεν είχε έρθει κανείς. Καθώς όμως κοίταζα ερευνητικά, το μάτι μου έπεσε στο ολοφώτιστο κατάστημα του Λουμίδη. Και τότε μου ήρθε μια «φαεινή» ιδέα. Μήπως μπορούσαμε να …«επενδύσουμε» στους καφέδες Λουμίδη; Όλα όσα σκεφτόμασταν για τον …δικό μας Μαρινόπουλο που μας άδειασε, τα σκέφτηκα για τον Λουμίδη. Πώς αλήθεια δεν το είχαμε σκεφτεί στις συνεδριάσεις όταν μιλούσαμε για το ημερολόγιο; Εξάλλου ο καφές Λουμίδη ήταν τόσο γνωστό προϊόν. Όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Ήταν άλλωστε εποχή που όλοι ακόμα πίναμε «τούρκικο» καφέ.

Χωρίς να χάσω χρόνο πέρασα απέναντι στο πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου και κατευθύνθηκα στο κατάστημα παραγωγής και συσκευασίας. Ρώτησα πού είναι ο κύριος Λουμίδης. Ο δικός μας Λουμίδης, όπως (;) ο δικός μας …Μαρινόπουλος. Μου έδειξαν στον ημιώροφο το γραφείο του. Ήταν σε ανοιχτή διαρρύθμιση με άλλα γραφεία. Έμπαινα στην καρδιά μιας σημαντικής ελληνικής (τότε) επιχείρησης για την οποία ο Πρεβεζάνος φιλόλογος και ιστορικός Ηλίας Βασιλάς μας έλεγε πολλά. Μας είχε ακόμα πει πως το οικόπεδο του κτηρίου το είχε αγοράσει τότε ο Λουμίδης 4.000 λίρες Αγγλίας. Να μην τα πολυλογώ. Ο Λουμίδης με άκουσε ψυχρά και χωρίς περιστροφές μου απάντησε «Ελάτε αύριο το πρωί για το κλισεδάκι και το κείμενο. Συμφωνούμε στις 400 δραχμές».

Ήταν ιστορική στιγμή για το σύλλογο των Πρεβεζάνων φοιτητών της Αθήνας. Ο Λουμίδης μας άνοιγε ένα δρόμο. Αυτό μας ενθάρρυνε πολύ. Ήταν μια ευεργεσία. Γρήγορα καταστρώσαμε ένα σχέδιο επισκέψεων και προτάσεων για διαφημίσεις. Χρειάστηκε βέβαια αρκετή δουλειά αλλά όλα πήγαν πολύ καλά. Το εικονογραφημένο πρεβεζάνικο ημερολόγιο του 1964 εκδόθηκε. Ήταν μια πρωτοπόρα πρεβεζάνικη πολιτιστική προσπάθεια, μαζί με άλλες τότε.