ΕΝΑΣ ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΚΙΟ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ένα πολύ αξιόλογο θεατρικό γεγονός σύμφωνο με το «πολεογραφικό» πνεύμα που διαπερνά το μυθιστόρημα.

Τι θα ελεγε κανείς βλέποντας μάζες θεατρόφιλων Αθηναίων, τις ημέρες  αυτές, να γυρίζουν σε παράδρομους και καθέτους της Λεωφόρου Συγγρού; Κάνοντας επιτόπιες ταυτοποιήσεις χώρων όπου έζησε και έδρασε ο «δολοφόνος του Τόκιο»! Και παρακολουθώντας αστυνομικούς και δημοσιογράφους να ξεψαχνίζουν το ζήτημα από κάθε πλευρά; Μπαίνοντας σε ύποπτα μαγαζιά και σταθμεύοντας σε γραφικές «τοκιότικες» γωνιές; Αυτό επέβαλλε η ευφυής «πολεογραφική» σκηνοθετική ιδέα που συνέλαβε ο Σύλλας Τζουμέρκας σε συνεργασία με τη Γιούλα Μπούνταλη, στήνοντας επί σκηνής και κυρίως εκτός αυτής, μαζί με τους θεατές, το αγωνιώδες ανθρωποκυνηγητό, που πριν πολλά χρόνια είχε αναπαραστήσει κινηματογραφικά ο μεγάλος Ακίρα Κουροσάβα.

[Η εικόνα είναι από το εξώφυλλο του προγράμματος με τον Μάκη Παπαδημητρίου. Χρησιμοποιήθηκε εδώ ο πρωτότυπος τίτλος του Κουροσάβα «Ουράνια και κόλαση» ή «Απ΄ τα ψηλά στα χαμηλά», μεταγλωττισμένος στα ιαπωνικά και μεταφρασμένος. Κάτω δεξιά η Γιούλα Μπούνταλη με μάσκα.]

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Εμπνευσμένοι από το μυθιστόρημα «χαρτοπολτού» («pulp fiction»), αλλά πολύ δυνατού, που έγραψε το 1959 ο Αμερικανός Ed McBain (Εντ Μακ Μπέιν) με τίτλο Λύτρα για τον Βασιλιά (King’s Ransom) και την ταινία του Κουροσάβα («Ο δολοφόνος του Τόκιο», 1963), οι Έλληνες δημιουργοί, με τη βοήθεια πολυπρόσωπου θιάσου και πολυάριθμων τεχνικών συνεργατών αξιοποίησαν την πόλη (την Αθήνα του 2017) ως ζωντανό και πειστικό σκηνικό για να αναπαραστήσουν με ακρίβεια ‒στους δικούς της χώρους‒ την πόλη (το Τόκιο της δεκαετίας του 1963) ως αρχική έμπνευση και πλαίσιο μυθοπλασίας.

Έτσι η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση (σκηνή, πλατεία και λοιποί χώροι του κτηρίου, από όροφο σε όροφο) μεταμορφώνεται σε τόπο εγκλήματος, Αστυνομική Διεύθυνση του Τόκιο, αίθουσα ενημέρωσης των δημοσιογράφων (θεατών!), εργαστήριο αστικής γεωγραφίας και επίδειξης των χαρτών του κυνηγιού του δολοφόνου. Κυνηγιού που θα αναλάβουν όλοι μαζί, ηθοποιοί και θεατές, σε κτήρια και στενά γύρω από τη Στέγη. Όπου, βέβαια λαμβάνουν χώρα και πολλά άλλα εντυπωσιακά επεισόδια και happenings «θεάτρου δρόμου».

Ήταν ένα πολύ αξιόλογο θεατρικό γεγονός σύμφωνο με το «πολεογραφικό» πνεύμα που διαπερνά το μυθιστόρημα. Μερικές λεπτομέρειες, όπως η δυνατότητα παρατήρησης του σπιτιού της οικογενείας από το κρησφύγετο του απαγωγέα, υποδεικνύουν τις δομές «εγκληματογένεσης» που υποστηρίζει η ίδια η δομή της πόλης. Εξάλλου, το έργο αναδεικνύει τις κοινωνικές αντιθέσεις ή, έστω, τους συσχετισμούς των κοινωνικών τάξεων ως τρίπτυχο, μας λένε οι δημιουργοί του, «πλούσιος – μεσοαστός – φτωχός». Τους επιτρέπει έτσι να μιλήσουν «για το πώς ζούμε μαζί στις πόλεις μας, πώς οι τρεις διαφορετικές τάξεις είναι κοντά, είναι τυφλές, ζηλεύουν παράφορα η μία την άλλη, είναι παραλυμένες ή γεμάτες δόντια έτοιμα να δαγκώσουν απ’ το φόβο και την αγωνία».