ΔΥΟ ΠΡΕΒΕΖΑΝΙΚΑ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΙΚΑ «ΑΝΕΚΔΟΤΑ»

Ένα αστείο και ένα δυσάρεστο

Ένας νεαρός Πρεβεζάνος είχε πάει για σπουδές στην Ιταλία. Έκανε λοιπόν εντατικά μαθήματα για τη γλώσσα. Η δασκάλα του λέει μια μέρα:

«Τα πας καλά, αλλά να προσέχεις λίγο τη προφορά. Για παράδειγμα, δεν λέμε aba-stanza αλλά ab-bastanza (*). Πέστο κι εσύ».

Ο φίλος προσπάθησε μια, δυο, τρεις φορές, αλλά δεν του έβγαινε. Έλεγε πάντα «αμπαστάντζα», «αμπαστάντζα» Η δασκάλα του λέει.

«Μου κάνει εντύπωση που δεν μπορείς να προφέρεις αμπ-μπαστάντσα. Είναι απλό: Αμπ-Μπαστάντσα. Από ποιο μέρος της Ελλάδας είσαι και δεν το προφέρεις;»

«Αμπ-Μπρέβιζα, σινιόρα…».

ΤΙΛΙΣΙΓΡΑΦΟΥ, ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ Ή ΤΗΛΕΣΙΓΡΑΦΟ;

Πρεβεζάνος φίλος, πτυχιούχος πολιτικών επιστημών μας διηγείται: «Θυμάμαι ότι εξεταζόμουν προφορικά στο μάθημα του Διεθνούς Δικαίου. Ο καθηγητής μου είχε ήδη υποβάλει μερικές ερωτήσεις και τα είχα πάει καλά. Στην τελευταία ερώτηση χρειάστηκε να αναφερθώ στην έννοια του τελεσίγραφου. Πήγα να προφέρω πρεβεζάνικα «τιλισίγραφου» και μετά σφίχτηκα να διορθώσω και είπα τηλεσίγραφο με το τηλε- όπως στη λέξη «τηλεγράφημα» και «τηλεόραση».

Αυτό ήταν ένα φοβερό λάθος που μου κόστισε την επιτυχία στην εξέταση.

Έπρεπε να είχα προφέρει με σωστή αθηναϊκή προφορά τη λέξη, με δύο ε, γιατί διαφορετικά αυτή δεν θα σήμαινε (σωστά) «τελικό γραπτό» (όπως στο ρήμα τελεσ-φορώ) αλλά «μακρινό γραπτό» (όπως το τηλε-γράφημα)».

______________________________

(*) Η λέξη σημαίνει «αρκετά».