ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ (*) ‒ ΜΙΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ΠΡΕΒΕΖΑΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ…

(*) …και η πολιτική του κηδεία…

Την Κυριακή 5 Ιουνίου 2022, είχαμε στον Άγιο Χαράλαμπο, στον μητροπολιτικό μας ναό, το μνημόσυνο του Οδυσσέα Ανδρούτσου. Πάνε 197 χρόνια από το θάνατο αυτού του παλληκαριού της ελληνικής επανάστασης, Πρεβεζάνου, που έχασε τη ζωή του από αδελφικά χέρια και μαχαίρια. Έτσι, ο Δήμαρχος Πρέβεζας και το Δημοτικό Συμβούλιο κάλεσαν τον πρεβεζάνικο λαό να τιμήσει, χοροστατούντος του Μητροπολίτη μας κ. Χρυσοστόμου, την τέλεση επιμνημόσυνης δέησης για τον επιφανή αγωνιστή οπλαρχηγό. Είχε επίσης προβλεφθεί για μετά το πέρας της ακολουθίας μετάβαση των εκκλησιαζομένων στο μνημείο του Οδυσσέα Ανδρούτσου, στην κεντρική πλατεία της πόλης για την τέλεση Τρισάγιου.

Όλα εξελίχτηκαν αυτό το κυριακάτικο πρωινό σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχε δημοσιευθεί, παίρνοντας μάλιστα λίγο περισσότερο χρόνο, πράγμα  που δεν θα ενόχλησε κανέναν, εκτιμώ. Εξάλλου, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε από τον Ιεράρχη μας κήρυγμα-ομιλία για το νόημα της ημέρας που ήταν αφιερωμένη στους 318 Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου (στη Νίκαια, το 325 μ.Χ.). Την ομιλία του έκλεισε ο Μητροπολίτης με μνημόσυνη αναφορά στον Ανδρούτσο και στο θάνατό του από αδελφικό χέρι. Και μάλιστα ‒πράγμα που με εντυπωσίασε‒ ο ίδιος ζήτησε από το εκκλησίασμα να συμπληρώσει, όποιος θα επιθυμούσε, τις αναφορές στον τιμώμενο Πρεβεζάνο αγωνιστή, παίρνοντας το λόγο, εκεί στον Άγιο Χαράλαμπο.

Όλα καλά. Όμως…

Δυστυχώς εγγράφω αυτή τη σημαντική πρωτοβουλία εκ μέρους του Δήμου μας στα τόσα άλλα αρνητικά στοιχεία που έχει η σχέση της πόλης μας με τον Ανδρούτσο. Αναφέρω την κατεδάφιση του μικρού σπιτιού του˙ την ασήμαντη προβολή της μνήμης του στα 200χρονα του 1821˙ το πρόσφατο συνέδριο σχετικό με τον φερόμενο ή αναφερόμενο ως υποκινητή της δολοφονίας του. Και προσθέτω μαζί τη μεγάλη απουσία φορέων, δημόσιων πολιτικών και στρατιωτικών αρχών, δημοτικών παρατάξεων αλλά και πρεβεζάνικου κοινού από την κυριακάτικη εκδήλωση.

Φυσικά με το σημείωμά μου δεν έχω ούτε πρόθεση ούτε και κανένας μου δίνει το δικαίωμα να επιτιμήσω τους συμπολίτες μου. Ωστόσο πρέπει να δηλώσω απερίφραστα πως την Κυριακή αισθάνθηκα σαν να έλαβα μέρος σε μια πολιτική κηδεία του ήρωά μας του Ανδρούτσου. Ευτυχώς που «ο Ανδρούτσος ζει» όπως μας έρχεται στα αυτιά μας από τα παιδάκια και τα εγγονάκια που πλημμυρίζουν την Πλατεία ή ζητούν επίμονα από γονείς και παππούδες να τα πάνε για να παίξουν  «στον Ανδρούτσο, στον Ανδρούτσο»…