Δεν υπάρχει αμφιβολία. Στην αυτοκινητική αποικιοκρατία, που βρίσκεται η πατρίδα μας, οι ντόπιοι συνεργάτες του αυτοκινητο-πετρελαϊκού κεφαλαίου μετέχουν σε ένα δολοφονικό αντάρτικο σε βάρος του λαού μας.
Το είχα ακούσει αυτό πολύ παλιά, πριν χτυπήσει τη πόρτα μου και την οικογένειά μου το τροχαίο έγκλημα και το είχα θεωρήσει τότε μάλλον υπερβολή…
Το άκουσα και μετά όταν το κακό είχε μπει πλέον στο σπίτι μου και σκέφτηκα ότι αυτός που το έλεγε, προσπαθούσε με ένα ακραίο σχήμα λόγου να βοηθήσει στο περιορισμό των τροχαίων και καλά έκανε!
Πριν λίγο καιρό διάβασα το βιβλίο της Κατερίνας Δημητρίου-Ψαριανού ‘‘Ας ζήσει και κανένας’’ εκδ. Επίκεντρο 2021. Εκεί η συγγραφέας συνδέει τον πραγματικό ελληνικό εμφύλιο πόλεμο με τα τροχαία σήμερα. Αναφέρεται σ’ένα περιστατικό, όταν αυτή και μια συναγωνίστριά της η Χαρίκλεια, νέα κορίτσια ανέβαιναν σε αντίξοες συνθήκες μαζί με τους κυνηγημένους αντάρτες του ΕΛΑΣ στα βουνά της Ρούμελης. Μεταφέρω εδώ την ανάμνησή της αυτή:
‘’Συνεχίσαμε εμείς, κλαίγοντας, δεν ξέραμε τι θα γίνει. Προχωράγαμε, προχωράγαμε, ατελείωτο ήταν το ανηφοράκι. Μέσα στο χαλασμό, ανεβαίναμε πιο πάνω. Κάπου φτάσαμε. Η απόσταση ήταν…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 485 επιπλέον λέξεις
"Δημόσιος Χώρος Γ. Ρέντζος" 