Δημόσιος χώρος: Χώρος της πόλης – Χώρος της πάλης

[Δημοσιεύουμε εδώ την εισαγωγή από την σημερινή εισήγησή μας. Στίξτε εδώ για την ανάγνωση όλου του κειμένου.].

 Η σημερινή συζήτηση για την αυτοδιοίκηση, την πόλη και την περιφέρεια γίνεται κάτω από το βαρύ ουρανό της μεγάλης και παρατεταμένης, όπως μέλλεται, οικονομικής αβεβαιότητας, του πολέμου που κηρύχτηκε κατά των εργαζομένων και της ολοφάνερης βαρβαρότητας που εκδηλώνεται στην κοινωνία. Μέσα στο πλαίσιο αυτό καλούμαστε να πάρουμε θέσεις, όπως το κάναμε και από υποχρέωση στην αυτοδιοικητική εκπροσώπηση και γενικότερα ή ειδικότερα ο καθένας μας, από τους ομιλητές και από το κοινό μας, για την παραγωγή και τη αναδιανομή των προϊόντων του εργασιακού μας μόχθου, για την παραγωγή και τη διαχείριση του δημόσιου χώρου και για την ανάπτυξη στη χώρα και τις επιμέρους περιφέρειες, την Πρέβεζα, την Ήπειρο, την Αθήνα.

Γιάννης Ρέντζος, Μιλτιάδης Μπάλκος, Γιάννης Παπαδημητρίου

Σε εποχή μεγάλης αδικίας, η παράταξή μας προβάλλει το ιδεώδες της κοινωνικής δικαιοσύνης ξεκινώντας από την παρατηρήσιμη αδικία που βασιλεύει στο δημόσιο χώρο της πόλης. Πολλοί χρησιμοποιούν την έκφραση «κράτος δικαίου», προστρέχοντας προς τους κρατικούς οργανισμούς με ελπίδα, χωρίς όμως να καταλαβαίνουν πως «κράτος δικαίου» δεν υπονοεί την άρση της κοινωνικής αδικίας και την καθιέρωση μιας κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά «επιβολή του νόμου του αστικού κράτους» (Rule of Law). Είμαστε αλήθεια τόσο μεγάλοι θαυμαστές αυτού του νόμου και της καταστολής που συνεπάγεται; Και εννοώ βέβαια και την καταστολή της καπιταλιστικής επιθετικότητας που καλλιεργείται και εκδηλώνεται από άτομα της διπλανής πόρτας.

[Το video είναι από την Ενημέρωση χωρίς παρωπίδες].

Πιστεύουμε λοιπόν στην πόλη της κοινωνικής δικαιοσύνης και στην πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη. Τα δίκια μας δεν τα εξασφαλίζει ούτε το «κράτος δικαίου»  ούτε η «ελευθερία» του. Το καθιερωμένο σύνθημα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία» επανέρχεται χωρίς να επικαιροποιηθεί, όπως θα μπορούσε, με την προσθήκη της «κοινωνικής δικαιοσύνης». Κοινωνικής δικαιοσύνης, ιδιαίτερα, όπως την είδε να αναπηδά σαν αίτημα για τη σύγχρονη πόλη ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ που επεξεργάστηκε σε υλικούς όρους δημόσιου χώρου τα ζητήματα της κοινωνιο-χωρικής ανισότητας. Τι ανήκει, σε ποιον, και γιατί.

Το «δικαίωμα στην πόλη» σαν αίτημα ανάδειξης των λειτουργιών του δημόσιου χώρου είναι στοιχείο του οποίου η διεκδίκηση πρέπει να κατοχυρωθεί στους συλλογικούς λαϊκούς αγώνες, έτσι όπως το ανέλυσε ο Ανρί Λεφέβρ αναδεικνύοντας την ανθρώπινη «αξία χρήσης» αντί για την εμπορική «ανταλλακτική αξία» του χώρου που και τις δυο εμείς τις παράγουμε με το μόχθο μας, με τις σχέσεις μας, με τα όνειρά μας. Εμείς που ζούμε στην πόλη και στην περιφέρειά της. Εμείς. Κρίμα που η λέξη «πολίτης» έχει αδειάσει από το τόσο σημαντικό νόημα που είχε στη γλώσσα μας, για τους ανθρώπους της πόλης και τις σχέσεις τους και εννοεί πια τον υπήκοο του κράτους. Η παράταξή μας υποστηρίζει το δημόσιο χώρο για να παρασταθεί στον «πολίτη» και να δυναμώσει από αυτόν.

Στίξτε εδώ για την ανάγνωση του υπολοίπου κειμένου.